Huisdieren

Ieder mens heeft wel zo een huisdier gehad. Al was het maar een vis, het is en blijft een huisdier. Zo hadden wij op een begeve moment 2 honden, 4 katten (1tje had een nestje gekregen), duiven, kikkers, kippen, hamster, cavia, konijn, vissen en salamanders. Beetje te veel van het goeie. Dus de kippen en alles zijn de deur uitgegaan en bleven er een hond, vissen en een kat over (de duiven ook, maar die vliegen nooit naar binnen). In verloop van de jaren is de ene hond overleden en hebben we er 2 bij gekregen. Ook kwam er nog een kat bij. Karel. Die geweldige karel.. Hij was bruin. Een Britse kort haar. Dankzij die kat kwam ik vaak te laat op school. Nu is het wel een beetje lame om een kat de schuld te geven, terwijl je zelf ook 10 minuten eerder je bed uit kunt komen of vroeger kunt gaan slapen (dat is meer Vincent zijn schuld dat ik te laat ga slapen). Altijd als ik naar school moest, ging hij voor de deur staan. Dan deed ik het deurtje netjes open en duurde het 5 min totdat die kerel eindelijk binnen was. Alsof hij de tijd van leven had en op zijn 11&30st kon lopen. Karel keek ook altijd stoned. Nooit echt helemaal normaal. Dan keek hij je aan met zijn luie ogen, gaapte hij en keek hij weer de andere kant op. Hij vond het ook ontzettend leuk om Saartje (de andere kat) te pesten. Saartje had een hekel aan hem, altijd maar blazen enzo. Maar Karel, ja hij is een echte held, trok zich er niks voor aan of ging gewoon aan de andere kant van de deur zitten en kijken naar Saartje. Ook Fleur (1 van de 2 honden) vond hem geweldig, altijd spelen en op hem springen.
We hebben Karel ooit gekregen, want een vriendin van mijn moeder had teveel katten. Karel was 2 jaar. Alleen de naam van die kat maakt de kat zo geweldig.
Gisteren kreeg ik een smsje van mijn moeder dat ik met spoed moest bellen. Ik zat midden in mijn volleybal wedstrijd, dus kreeg het smsje later. Eerst dacht ik dat het om mijn broertje of zusje ging, maar dat was het niet. Het was Karel. Hij had een hartafwijking en zijn achterpoten waren verlamd. Niks aan te doen en hij moest worden ingeslapen.
Nu zullen mensen misschien denken: aahjoh, het is toch maar een kat. Maar een dier kan ongelooflijk veel waarde voor een mens hebben. Herinneringen en iemand om je op te vrolijken zonder te praten. Het kan ook de eenzaamheid wegnemen.
Ik ben meteen naar huis gegaan om even afscheid te nemen van die vrolijke bruine 'beer'.

Life goes on, even een paar tranen weggepiekt en maar hopen, dat Karel ergens goed terecht komt en overal kan eten (hij had dus ook altijd honger).